چيست؟ در اين زمينه در جلد اول ذيل آيه 29 سوره بقره و در جلد بيستم ذيل آيه 12 سوره فصلت، بحثهاى مشروحى داشتيم، لذا در اينجا به اشاره فشرده‌اى قناعت مى‌كنيم، و آن اينكه:

ممكن است، منظور از عدد هفت، همان كثرت باشد، زيرا اين تعبير در قرآن مجيد و غير آن گاه به معنى كثرت آمده است، مثلا مى‌گوئيم اگر هفت دريا را هم بياورى كافى نيست.

بنا بر اين منظور از هفت آسمان و هفت زمين، تعداد عظيم و كثير كواكب آسمانى و كراتى مشابه زمين است.

اما اگر عدد هفت را براى" تعداد" و شماره بدانيم، مفهوم آن وجود هفت آسمان مى‌شود، و با توجه به آيه 6 سوره صافات كه مى‌گويد: إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ‌:" ما آسمان نزديك (آسمان اول) را با كواكب و ستارگان زينت بخشيديم" روشن مى‌شود كه آنچه ما مى‌بينيم و علم و دانش بشر به آن احاطه دارد همه مربوط به آسمان اول است، و ما وراى اين ثوابت و سيارات، شش عالم ديگر وجود دارد كه از دسترس علم ما بيرون است.

اين در مورد آسمانهاى هفتگانه، و اما در مورد زمينهاى هفتگانه ممكن است اشاره به طبقات مختلف كره زمين باشد، زيرا امروز ثابت شده كه زمين از قشرهاى گوناگونى تشكيل يافته، و يا اشاره به اقليمهاى هفتگانه روى زمين چرا كه هم در گذشته و هم امروز كره زمين را به هفت" منطقه" تقسيم مى‌كردند (البته طرز تقسيم در گذشته و امروز متفاوت است، امروز زمين به دو منطقه منجمد شمالى و جنوبى و دو منطقه معتدله و دو منطقه حاره و يك منطقه استوايى تقسيم مى‌شود، اما در گذشته اقليمهاى هفتگانه به شكل ديگرى تقسيم مى‌شد).