و در پايان آيه به اجر و پاداش كسانى كه ايمان و عمل صالح دارند اشاره كرده مى‌افزايد:" كسى كه به خدا ايمان آورد، و عمل صالح انجام دهد، و اين راه را تداوم بخشد، خداوند او را در باغهايى از بهشت داخل مى‌كند كه از زير درختانش نهرها جارى است، جاودانه و براى هميشه در آن خواهد ماند، و خداوند روزى نيكويى براى او قرار داده است" (وَ مَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَ يَعْمَلْ صالِحاً يُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً قَدْ أَحْسَنَ اللَّهُ لَهُ رِزْقاً).

تعبير به" يؤمن" و" يعمل" به صورت فعل مضارع اشاره به اين است كه ايمان و عمل صالح آنها محدود به زمان خاصى نيست بلكه استمرار و تداوم دارد [1] و تعبير به" خالدين" دليل بر جاودانگى بهشت است، بنا بر اين ذكر كلمه" ابدا" بعد از آن تاكيدى براى" خلود" محسوب مى‌شود.

تعبير" رزقا" به صورت" نكره" اشاره به عظمت و اهميت روزيهاى نيكويى است كه خداوند براى اين جمعيت فراهم مى‌سازد، و مفهوم وسيعى دارد كه هر گونه موهبت الهى را در آخرت و حتى در دنيا نيز دربر مى‌گيرد، چرا كه نتيجه ايمان و تقوا تنها مربوط به آخرت نيست، افراد مؤمن و پرهيزگار در اين دنيا نيز زندگى پاكتر و آرامتر و لذتبخش‌ترى دارند.

[1] بايد توجه داشت كه ضميرهايى كه در آيه به كار رفته بعضى به صورت جمع و بعضى به صورت مفرد است، و اين به خاطر آن است كه آنجا هم كه به صورت مفرد است به معنى جنس و جمع است.