" آنهايى كه امكانات وسيعى دارند، از امكانات خود انفاق كنند، و آنها كه تنگدستند، از آنچه خدا به آنها داده انفاق نمايند، خداوند هيچكس را جز به اندازه آنچه به او داده، تكليف نمى‌كند" (لِيُنْفِقْ ذُو سَعَةٍ مِنْ سَعَتِهِ وَ مَنْ قُدِرَ عَلَيْهِ رِزْقُهُ فَلْيُنْفِقْ مِمَّا آتاهُ اللَّهُ لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلَّا ما آتاها).

آيا اين دستور يعنى انفاق به اندازه توانايى، مربوط به زنانى است كه بعد از جدايى، شير دادن كودكان را بر عهده مى‌گيرند، و يا مربوط به ايام عده است كه در آيات قبل به طور اجمال اشاره شده بود، و يا مربوط به هر دو است؟.

معنى اخير از همه مناسبتر است، هر چند جمعى از مفسران، آن را تنها مربوط به زنان شيرده دانسته‌اند، در حالى كه در آيات گذشته در اين باره تعبير به" اجر" شده نه" نفقه و انفاق".

به هر حال آنها كه توانايى كافى دارند، بايد مضايقه و سختگيرى نكنند، و آنها كه تمكن مالى ندارند، بيش از توانايى خود مامور نيستند، و زنان نمى‌توانند ايرادى به آنها داشته باشند.

به اين ترتيب به آنها كه دارند بخل كنند، و نه آنها كه ندارند مستحق ملامتند.

و در پايان آيه، براى اينكه تنگى معيشت، سبب خارج شدن از جاده حق و عدالت نگردد، و هيچ يك زبان به شكايت نگشايند، مى‌فرمايد:" خداوند به زودى بعد از سختيها، آسانى و راحتى قرار مى‌دهد" (سَيَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ يُسْراً).

يعنى غم مخوريد، بيتابى نكنيد، دنيا به يك حال نمى‌ماند، مبادا مشكلات مقطعى و زودگذر رشته صبر و شكيبايى شما را پاره كند.

اين تعبير براى هميشه و مخصوصا هنگام نزول اين آيات كه مسلمانان از نظر معيشت سخت در فشار بودند، نويد و بشارتى است از آينده اميدبخش‌