جز خدا و اقامه حق انگيزه ديگرى در آن راه نيابد، درست است كه شهود بايد عادل باشند، ولى با وجود عدالت، نيز صدور گناه محال نيست، به همين دليل به آنها هشدار مى‌دهد كه مراقب خويش باشند و آگاهانه يا ناآگاهانه از مسير حق منحرف نشوند.

ضمنا تعبير به" ذَوَيْ عَدْلٍ مِنْكُمْ‌" دليل بر اين است كه دو شاهد بايد" مسلمان" و" عادل" و" مرد" باشند.

و در پايان آيه به عنوان تاكيد در باره تمام احكام گذشته مى‌افزايد:

" تنها كسانى كه ايمان به خدا و روز قيامت دارند از اين وعظ و اندرز نتيجه مى‌گيرند" (ذلِكُمْ يُوعَظُ بِهِ مَنْ كانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ).

بعضى ذلكم را تنها اشاره به مساله توجه به خدا و رعايت عدالت از ناحيه شهود دانسته‌اند، ولى ظاهر اين است كه اين تعبير معنى وسيعى دارد و تمام احكام گذشته را در مورد طلاق دربر مى‌گيرد.

به هر صورت اين تعبير دليل بر اهميت فوق العاده اين احكام است به گونه‌اى كه اگر كسى آنها را رعايت نكند و از آن وعظ و اندرز نگيرد گويى ايمان به خدا و روز قيامت ندارد.

و از آنجا كه گاهى مسائل مربوط به معيشت و زندگى آينده و يا گرفتاريهاى ديگر خانوادگى سبب مى‌شود كه دو همسر به هنگام طلاق يا رجوع، و يا دو شاهد به هنگام شهادت دادن از جاده حق و عدالت منحرف شوند در پايان آيه مى‌فرمايد:" هر كس از خدا بپرهيزد و ترك گناه كند خداوند براى او راه نجاتى قرار مى‌دهد و مشكلات زندگى او را حل مى‌كند" (وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً).