بايد توجه داشت كه" فتنه" و آزمايش، گاه آزمون خير است و گاه آزمون شر، و در اينجا مى‌تواند آزمون خير باشد به اين معنى كه خدا مى‌خواهد پيامبرش را بيازمايد كه به هنگام اشتغال به خطبه آنهم بر فراز منبر آيا ممكن است از حال اين دو فرزند كه جگر گوشه‌هاى زهرا ع هستند و هر كدام در آينده مقام والايى خواهند داشت غافل گردد، يا ابهت و شكوه خطبه مانع از ابراز عاطفه و محبت نخواهد گشت، و گرنه مسلم است كه پيامبر ص از ياد خدا و انجام مسئوليت سنگين تبليغ و هدايت به خاطر محبت فرزندان هرگز غافل نمى‌شد.

و به هر حال اين عمل پيامبر ص هشدارى بود به همه مسلمانان تا موقعيت اين دو فرزند على ع و فاطمه ع را بشناسند.

لذا در حديثى كه در منابع معروف اهل سنت نقل شده مى‌خوانيم كه" براء ابن عازب" (صحابى معروف) مى‌گويد:

رأيت الحسن بن على على عاتق النبى صلى اللَّه عليه و آله و هو يقول: اللهم انى احبه فاحبه:

" حسن بن على را بر شانه پيامبر ص ديدم در حالى كه مى‌فرمود:" خدايا من او را دوست مى‌دارم تو هم او را دوست بدار" [1] در روايات ديگر آمده كه گاه حسين ع مى‌آمد و به هنگام سجده بر دوش پيامبر ص مى‌رفت و حضرت مانع او نمى‌شد [2]! و اينها همه بيانگر عظمت مقام اين دو امام بزرگ است.

[1]" صحيح مسلم" جلد 4 صفحه 1883 (باب فضائل الحسن و الحسين عليهما السلام حديث 58).

[2]" بحار" جلد 43 صفحه 296 حديث 57.