غبن‌هاست‌ [1] سپس به بيان حال مؤمنان در آن روز پرداخته مى‌افزايد.

كسى كه ايمان به خدا آورد و عمل صالح انجام دهد، خداوند سيئات او را مى‌پوشاند و از بين مى‌برد، و او را در باغهايى از بهشت وارد مى‌كند كه از زير درختانش نهرها جارى است، جاودانه تا ابد در آن مى‌مانند، و اين پيروزى بزرگى است" (وَ مَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَ يَعْمَلْ صالِحاً يُكَفِّرْ عَنْهُ سَيِّئاتِهِ وَ يُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ‌).

به اين ترتيب هنگامى كه دو شرط اصلى، يعنى ايمان و عمل صالح، حاصل شود، اين مواهب عظيم، پشت سر آن خواهد بود: بخشودگى گناهان كه بيش از همه چيز فكر انسان را به خود مشغول مى‌دارد، و بعد از پاك شدن از گناه ورود به بهشت جاودان، و نيل به فوز عظيم، بنا بر اين همه چيز بر محور ايمان و عمل صالح دور مى‌زند و سرمايه‌هاى اصلى همين‌ها است، اينها كسانى هستند كه در آن" يَوْمُ التَّغابُنِ‌" نه تنها مغبون نيستند، بلكه به پيروزى بزرگ و فوز عظيم رسيده‌اند.

[1]" تغابن" از باب تفاعل است، و معمولا در مورد كارهايى گفته مى‌شود كه دو جانبه باشد مانند تعارض و تزاحم و ... اين معنى در مورد قيامت ممكن است به اين ترتيب باشد كه تعارض گروه مؤمنان و كافران نتيجه‌اش در قيامت ظاهر مى‌شود، و در حقيقت روز قيامت روز ظهور تغابن است، از بعضى از كلمات اهل لغت نيز استفاده مى‌شود كه باب" تفاعل" هميشه به اين معنى نيست و در اينجا به معنى ظهور غبن است (مفردات راغب ماده غبن).