(قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ‌) [1] ابراهيم ع بزرگ پيامبران كه زندگيش سرتاسر، درس بندگى و عبوديت خدا، جهاد فى سبيل اللَّه، و عشق به ذات پاك او بود، ابراهيم كه امت اسلامى از بركت دعاى او، و مفتخر به نامگذارى او مى‌باشد، مى‌تواند براى شما سرمشق خوبى در اين زمينه گردد.

منظور از تعبير" وَ الَّذِينَ مَعَهُ‌" (آنها كه با ابراهيم بودند) مؤمنانى است كه او را در اين راه همراهى مى‌كردند، هر چند قليل و اندك بودند، و اين احتمال كه منظور پيامبرانى است كه با او همصدا شدند، يا انبياء معاصر او- چنان كه بعضى احتمال داده‌اند- بعيد به نظر مى‌رسد، به خصوص كه مناسب اين است كه قرآن در اينجا پيامبر اسلام ص را به" ابراهيم"، و مسلمانان را به اصحاب و ياران او، تشبيه كند، در تواريخ نيز آمده است كه گروهى در بابل بعد از مشاهده معجزات ابراهيم به او ايمان آوردند، و در هجرت به سوى شام او را همراهى كردند، و اين نشان مى‌دهد كه او ياران وفادارى داشته است‌ [2] سپس در توضيح اين معنى مى‌افزايد:" آن روز كه به قوم مشرك و بت‌پرستشان گفتند: ما از شما و آنچه غير از خدا مى‌پرستيد بيزاريم"! (إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ‌).

ما نه شما را قبول داريم، و نه آئين و مذهبتان را، ما هم از خودتان و هم‌

[1] مفسران در تركيب اين جمله، احتمالاتى داده‌اند، ولى ظاهر اين است كه" أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ"، اسم" كان"، و" لكم" خبر آن، و" فِي إِبْراهِيمَ‌" متعلق به" أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ" مى‌باشد، ضمنا بايد توجه داشت كه" اسوه" به معنى" تاسى" و پيروى كردن گاه در كارهاى خوب است و گاه در كارهاى بد، و لذا در آيه فوق، مقيد به" حسنة" شده است.

[2]" كامل ابن اثير" جلد 1 صفحه 100.