به افرادى كه نزد رسول خدا ص هستند انفاق نكنيد، و از اموال و امكانات خود در اختيار آنها قرار ندهيد، تا پراكنده شوند" (هُمُ الَّذِينَ يَقُولُونَ لا تُنْفِقُوا عَلى‌ مَنْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ حَتَّى يَنْفَضُّوا).

" غافل از اينكه تمام خزائن آسمانها و زمين از آن خدا است ولى منافقان درك نمى‌كنند" (وَ لِلَّهِ خَزائِنُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنَّ الْمُنافِقِينَ لا يَفْقَهُونَ‌).

اين بينواها نمى‌دانند كه هر كس هر چه دارد از خدا دارد، و همه بندگان از خوان گسترده او روزى مى‌خورند، اگر" انصار" مى‌توانند به" مهاجران" پناه دهند و آنها را در اموال خود سهيم كنند اين بزرگترين افتخارى است كه نصيبشان شده، نه تنها نبايد منتى بگذارند، بلكه بايد خدا را بر اين توفيق بزرگ شكر گويند، ولى همانگونه كه در شان نزول خوانديم منافقان مدينه منطق ديگرى داشتند.

" آنها مى‌گويند اگر به مدينه بازگرديم، عزيزان ذليلان را بيرون مى‌كنند"! (يَقُولُونَ لَئِنْ رَجَعْنا إِلَى الْمَدِينَةِ لَيُخْرِجَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا الْأَذَلَ‌).

اين همان گفتارى است كه از دهان آلوده" عبد اللَّه بن ابى" خارج شد، و منظورش اين بود كه ما ساكنان مدينه، رسول اللَّه ص و مؤمنان مهاجر را بيرون مى‌كنيم، و مراد از بازگشت به مدينه، بازگشت از غزوه" بنى المصطلق" بود كه مشروحا در شان نزول به اين مطلب اشاره شد.

درست است كه اين سخن از يك نفر صادر شد، ولى چون همه منافقان همين خط و مشى را داشتند قرآن به صورت جمعى از آن تعبير مى‌كند و مى‌فرمايد:

يقولون ... (آنها مى‌گويند).

سپس قرآن پاسخ دندان‌شكنى به آنان داده، مى‌گويد:" عزت مخصوص‌