فَطُبِعَ عَلى‌ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لا يَفْقَهُونَ‌).

جمعى از مفسران معتقدند كه منظور از اين ايمان در اينجا ايمان ظاهرى است، در حالى كه در باطن كافر بودند.

ولى ظاهر آيه نشان مى‌دهد كه آنها در آغاز حقيقتا مؤمن شدند، و بعد از آن كه طعم ايمان را چشيدند و نشانه‌هاى حقانيت اسلام و قرآن را ديدند راه كفر را پيش گرفتند، اما كفرى توأم با نفاق، نه آشكارا و با صراحت، و همين سبب شد كه خدا حس تشخيص را از آنها سلب كند، و از درك حقائق محروم بمانند، زيرا اگر از اول حق را تشخيص نداده بودند عذرى داشتند، اما بعد از تشخيص حق و ايمان آوردن اگر به آن پشت پا بزنند خداوند توفيق را از آنها سلب مى‌كند.

در حقيقت منافقان دو گروهند، گروهى از اول ايمانشان صورى و ظاهرى بوده، و گروه ديگر در آغاز ايمان حقيقى داشته‌اند سپس راه ارتداد و نفاق را پيش گرفته‌اند، ظاهر آيه مورد بحث گروه دوم را مى‌گويد.

در حقيقت اين آيه شبيه آيه 74 سوره توبه است كه مى‌گويد: وَ كَفَرُوا بَعْدَ إِسْلامِهِمْ‌:" آنها پس از اسلام كافر شدند".

به هر حال اين سومين نشانه از نشانه‌هاى آنها است كه از درك حقائق روشن غالبا محرومند، و ناگفته پيدا است كه اين هرگز منتهى به جبر نمى‌شود چرا كه مقدمات آن را خودشان فراهم كرده‌اند.