ناگفته پيدا است كه امر به" انتشار در زمين" و" طلب روزى" امر وجوبى نيست، بلكه به اصطلاح" امر بعد از حظر" و نهى است، و دليل بر جواز مى‌باشد، ولى بعضى از اين تعبير چنين استفاده كرده‌اند كه تحصيل روزى بعد از نماز جمعه مطلوبيت و بركتى دارد، و در حديثى آمده است كه پيامبر بعد از نماز جمعه سرى به بازار مى‌زد.

جمله" وَ اذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيراً" اشاره به ياد خدا است در برابر آن همه نعمتهايى كه به انسان ارزانى داشته، و بعضى" ذكر" را در اينجا به معنى" فكر" تفسير كرده‌اند، آن چنان كه در حديث آمده‌

تفكر ساعة خير من عبادة سنة:

" يك ساعت انديشيدن از يك سال عبادت بهتر است" [1] بعضى نيز آن را به مساله توجه به خدا در بازارها و به هنگام معاملات و عدم انحراف از اصول حق و عدالت تفسير كرده‌اند.

ولى روشن است كه آيه مفهوم گسترده‌اى دارد كه همه اينها را در بر مى‌گيرد، اين نيز مسلم است كه روح" ذكر"" فكر" است، و ذكر بى‌فكر لقلقه زبانى بيش نيست، و آنچه مايه فلاح و رستگارى است همان ذكر آميخته با تفكر در جميع حالات است.

اصولا ادامه" ذكر" سبب مى‌شود كه ياد خدا در اعماق جان انسان رسوخ كند و ريشه‌هاى غفلت و بيخبرى را كه عامل اصلى هر گونه گناه است بسوزاند، و انسان را در مسير فلاح و رستگارى قرار دهد و حقيقت" لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ‌" حاصل گردد.

[1]" مجمع البيان" جلد 10 صفحه 289.