كه در اينجا آمده است شريك و شبيه و نظير او باشد.

" خداوندى كه مخلوقات را بى كم و كاست، و بدون شبيهى از قبل، ايجاد كرد" (الْبارِئُ‌) [1]" آفريدگارى كه به هر موجودى صورت خاصى بخشيد" (الْمُصَوِّرُ).

و سپس از آنجا كه اوصاف خداوند منحصر به اين اوصاف نيست، بلكه اوصافش همچون ذاتش بى پايان است، مى‌افزايد:" براى او نامهاى نيك است" (لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌).

و به همين دليل از هر گونه عيب و نقص، منزه و مبرى است،" و تمام موجوداتى كه در آسمان و زمين هستند براى او تسبيح مى‌گويند" و او را از هر عيب و نقصى پاك مى‌شمرند (يُسَبِّحُ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌).

و سرانجام براى تاكيد بيشتر، روى موضوع نظام آفرينش به دو وصف ديگر از اوصافش كه يكى از آنها قبلا آمد، اشاره كرده، مى‌فرمايد:" او عزيز و حكيم است" (وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‌).

اولى نشانه كمال قدرت او بر همه چيز، و غلبه بر هر مانع است، و دومى اشاره به علم و آگاهى از نظام آفرينش و تنظيم برنامه دقيق در امر خلقت و تدبير

[1] بارئ از ماده برء (بر وزن قفل) در اصل به معنى بهبودى و رهايى از امور ناخوش آيند است، و لذا بارئ به كسى گفته مى‌شود كه چيزى را بدون كم و كاست و كاملا موزون ايجاد كند، بعضى نيز آن را از ماده برى (بر وزن نفى) به معنى تراشيدن چوب گرفته‌اند كه آن نيز به منظور موزون ساختن آن انجام مى‌گيرد. بعضى از ارباب لغت نيز تصريح كرده‌اند كه بارئ كسى است كه چيزى را بى سابقه و بدون نمونه قبلى، ابداء كند.