حال سه گروه از مؤمنان يعنى" مهاجرين" و" انصار" و" تابعين" با ويژگيهاى هر كدام، در آيات مورد بحث به شرح حال گروه ديگرى يعنى منافقان و نقش آنها در اين ماجرا مى‌پردازد، تا وضع حال همه را در مقايسه با يكديگر روشنتر سازد، و اين روش قرآن است كه براى معرفى گروه‌ها آنها را در مقايسه با يكديگر قرار مى‌دهد.

نخست روى سخن را به پيامبر ص كرده مى‌فرمايد:" آيا منافقان را نديدى كه پيوسته به برادران كفارشان از اهل كتاب مى‌گفتند: اگر شما را از وطن بيرون كنند ما هم با شما خواهيم بود، و سخن هيچكس را در باره شما اطاعت نخواهيم كرد، و اگر هم با شما پيكار شود شما را يارى خواهيم كرد" (أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ نافَقُوا يَقُولُونَ لِإِخْوانِهِمُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ لَئِنْ أُخْرِجْتُمْ لَنَخْرُجَنَّ مَعَكُمْ وَ لا نُطِيعُ فِيكُمْ أَحَداً أَبَداً وَ إِنْ قُوتِلْتُمْ لَنَنْصُرَنَّكُمْ‌).

و به اين ترتيب اين گروه از منافقان به طايفه يهود سه مطلب را قول دادند كه در همه دروغ مى‌گفتند: نخست اينكه اگر شما را از اين سرزمين بيرون رانند ما هم بعد از شما در اينجا نمى‌مانيم تا جاى خالى شما را ببينيم! ديگر اينكه اگر دستورى بر ضد شما صادر شود از هر كس و هر مقام باشد، نه حالا، هيچوقت اطاعت نمى‌كنيم! سوم اينكه اگر پاى كارزار به ميان آيد ما دوش به دوش شما ايستاده‌ايم، و در يارى شما هيچگونه ترديدى به خود راه نمى‌دهيم! آرى اينها قول‌هايى بود كه منافقان قبل از اين ماجرا به يهود دادند، ولى حوادث بعد نشان داد كه همه دروغ بود.

و به همين دليل قرآن با صراحت مى‌گويد:" خداوند شهادت مى‌دهد كه آنها دروغگويانند" (وَ اللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ‌).