بخل مى‌ورزد، ولى" شحيح" هم نسبت به آنچه در دست مردم است بخل مى‌ورزد و هم آنچه خود در اختيار دارد، تا آنجا كه هر چه را در دست مردم ببيند آرزو مى‌كند آن را به چنگ آورد، خواه از طريق حلال باشد يا حرام و هرگز قانع به آنچه خداوند به او روزى داده نيست" [1] در حديث ديگرى مى‌خوانيم:

لا يجتمع الشح و الايمان فى قلب رجل مسلم!، و لا يجتمع غبار فى سبيل اللَّه و دخان جهنم فى جوف رجل مسلم!:

" بخل و حرص و ايمان در قلب مرد مسلمان جمع نمى‌شود، همانگونه كه غبار راه جهاد و دود جهنم در درون يك انسان مجتمع نمى‌گردد" [2] كوتاه سخن اينكه: از آيه فوق به خوبى استفاده مى‌شود كه ترك بخل و حرص انسان را به رستگارى مى‌رساند، در حالى كه آلودگى به اين صفت مذموم كاخ سعادت انسان را ويران مى‌سازد.

مى‌فرمايد:" و كسانى كه بعد از آنها آمدند مى‌گويند: پروردگارا! ما و برادران ما را كه در ايمان بر ما پيشى گرفتند بيامرز، و در دلهايمان حسد و كينه‌اى نسبت به مؤمنان قرار مده، پروردگارا! تو مهربان و رحيمى" (و الذين جاءوا مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا وَ لِإِخْوانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونا بِالْإِيمانِ وَ لا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنا غِلًّا لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنا إِنَّكَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ‌).

[1]" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 291 حديث 64.

[2]" مجمع البيان" جلد 9 صفحه 262.