داخل مى‌كند كه نهرها از زير درختان و قصورش جارى است، و جاودانه در آن مى‌مانند" (وَ يُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها).

و در چهارمين مرحله مى‌افزايد:" خداوند از آنها خشنود است و آنها نيز از خدا خشنودند" (رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ‌).

در برابر مواهب مادى قيامت و جنات و حور و قصور اين بزرگترين پاداش روحانى است كه به اين گروه از مؤمنان داده مى‌شود، آنها احساس مى‌كنند كه خدا از آنان راضى است و اين رضايت مولا و معبودشان كه آنها را پذيرفته، و در كنف حمايت خويش قرار داده، و بر بساط قربش آنها را نشانده، لذتبخش‌ترين احساسى است كه به آنها دست مى‌دهد، و نتيجه‌اش خشنودى كامل آنها از خدا است.

آرى هيچ نعمتى به پايه اين خشنودى دو جانبه نمى‌رسد، و اين كليدى است براى مواهب و نعمتهاى ديگر، چرا كه وقتى خدا از كسى خشنود باشد هر چه تقاضا كند به او مى‌دهد كه او هم كريم است و هم قادر و توانا.

چه تعبير جالبى؟ مى‌فرمايد" هم خدا از آنها راضى است و هم آنها از خدا راضى" يعنى مقامشان به قدرى بالا رفته است كه نامشان در كنار نام خدا، و رضايتشان در كنار رضايت او قرار گرفته است.

و در آخرين مرحله به صورت يك اعلام عمومى كه حاكى از نعمت و موهبت ديگرى است مى‌فرمايد:" آنها حزب الله‌اند، بدانيد حزب اللَّه پيروز است" (أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌).

نه تنها پيروزى در سراى ديگر و نيل به انواع نعمتهاى مادى و معنوى در قيامت، بلكه همانگونه كه در آيات قبل نيز آمد در اين دنيا نيز به لطف الهى بر دشمنان پيروزند، و در پايان جهان نيز حكومت حق و عدالت در دست آنها است.