مناسبت است كه در ميان نجوى كنندگان با پيامبر ص افراد منافقى نيز وجود داشتند كه از اين كار به عنوان پوششى براى توطئه‌هاى خود و اظهار نزديكى به پيامبر اكرم ص استفاده مى‌كردند و همين امر سبب شد كه قرآن به صورت يك امر كلى با آن برخورد كند.

نخست مى‌فرمايد:" آيا نديدى كسانى را كه با قومى كه خداوند آنها را غضب كرده بود طرح دوستى ريختند"؟! (أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ تَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ‌).

اين قوم" مغضوب عليهم" ظاهرا همان قوم يهود است كه در آيه 60 سوره مائده به همين عنوان معرفى شده، آنجا كه در باره يهود مى‌گويد:

قُلْ هَلْ أُنَبِّئُكُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذلِكَ مَثُوبَةً عِنْدَ اللَّهِ مَنْ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ غَضِبَ عَلَيْهِ‌ ..." بگو آيا شما را از كسانى كه وضعشان از اين هم بدتر است با خبر كنم آنها كسانى هستند كه خداوند آنها را لعنت كرده و مورد غضب قرار داده ..." سپس مى‌افزايد:" اينها نه از شما هستند و نه از آنان" (يهود) (ما هُمْ مِنْكُمْ وَ لا مِنْهُمْ‌).

نه در مشكلات و گرفتاريها ياور شما هستند، و نه دوست صميمى آنها، بلكه منافقانى هستند كه هر روز چهره عوض مى‌كنند، و هر لمحه به شكلى در مى‌آيند.

البته اين تعبير منافاتى با آيه 51 سوره مائده ندارد كه مى‌گويد: وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ‌:" هر كس از شما آنها را دوست دارد از آنها است" زيرا منظور از آن اين است كه آنها در حكم دشمنان شما محسوب مى‌شوند هر چند حقيقتا جزء آنها هم نباشد.

باز در ادامه همين سخن مى‌افزايد:" آنها براى اثبات وفادارى خود نسبت به شما قسم ياد مى‌كنند اما سوگندى دروغ كه خودشان هم مى‌دانند"!