مى‌پرداختند در آيه بعد روى سخن را به آنها كرده، و براى اينكه در اين كار آلوده به گناهان منافقان و يهود نشوند مى‌فرمايد:" اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هنگامى كه نجوى مى‌كنيد به گناه و تعدى و معصيت رسول خدا نجوى نكنيد، محتواى نجواى شما بايد پاك و الهى باشد، به كارهاى نيك و تقوى نجوى كنيد" (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا تَناجَيْتُمْ فَلا تَتَناجَوْا بِالْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ مَعْصِيَةِ الرَّسُولِ وَ تَناجَوْا بِالْبِرِّ وَ التَّقْوى‌).

" و از مخالفت خدا بپرهيزيد، همان خدايى كه بازگشت و جمع همه شما به سوى او است" (وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ‌).

از اين تعبير به خوبى استفاده مى‌شود كه اصل نجوى اگر در ميان مؤمنان باشد، سوء ظنى بر نيانگيزد، و توليد نگرانى نكند و محتواى آن توصيه به نيكيها و خوبيها باشد مجاز است.

ولى هر گاه از كسانى همچون يهود و منافقان سر زند كه هدفشان آزار مؤمنان پاكدل است نفس اين عمل زشت و حرام است تا چه رسد به اينكه محتواى آن نيز شيطانى باشد.

" تا مؤمنان ناراحت و غمگين شوند" (لِيَحْزُنَ الَّذِينَ آمَنُوا).

" ولى بايد بدانند كه شيطان جز به اذن پروردگار نمى‌تواند به مؤمنان زيان برساند" (وَ لَيْسَ بِضارِّهِمْ شَيْئاً إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ‌).

چرا كه هر مؤثرى در عالم هستى است تاثيرش به فرمان خدا است، حتى سوزاندن آتش و برندگى شمشير كه اگر جليل نهى كند حتى فرمان خليل را نمى‌برند.