ترجمه:

8- آيا نديدى كسانى را كه از نجوى نهى شدند سپس به كارى كه از آن نهى شدند باز مى‌گردند و براى انجام گناه و تعدى و نافرمانى رسول خدا به نجوى مى‌پردازند، و هنگامى كه نزد تو مى‌آيند تو را تحيتى مى‌گويند كه خدا به تو نگفته است، و در دل مى‌گويند چرا خداوند ما را به خاطر گفته‌هايمان عذاب نمى‌كند؟ جهنم براى آنها كافى است! وارد آن مى‌شوند و بد جايگاهى است! 9- اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هنگامى كه نجوى مى‌كنيد به گناه و تعدى و معصيت رسول خدا نجوى نكنيد، و به كار نيك و تقوى نجوى كنيد، و از مخالفت خدايى كه بازگشت و جمع شما به سوى او است بپرهيزيد.

10- نجوى تنها از ناحيه شيطان است، مى‌خواهد با آن مؤمنان غمگين شوند، ولى نمى‌تواند ضررى به آنها برساند جز به فرمان خدا، بنا بر اين مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند.

شان نزول:

در مورد نخستين آيه مورد بحث دو شان نزول نقل شده كه هر كدام مربوط به يك قسمت از آيه است:

نخست اينكه: جمعى از يهود و منافقان در ميان خودشان جدا از مؤمنان نجوى مى‌كردند و سخنان در گوشى مى‌گفتند و گاه با چشمهاى خود اشاره‌هاى ناراحت كننده‌اى به مؤمنان داشتند، مؤمنان هنگامى كه اين منظره را ديدند گفتند: ما فكر مى‌كنيم خبر ناراحت كننده از بستگان و عزيزان ما كه به جهاد رفته‌اند به آنها رسيده و از آن سخن مى‌گويند، و همين باعث غم و اندوه مؤمنان مى‌شد، هنگامى كه اين كار را تكرار كردند مؤمنان شكايت به رسول خدا ص نمودند، پيامبر ص دستور داد كه هيچكس در برابر مسلمانان با ديگرى نجوى نكند، اما آنها گوش ندادند، باز هم تكرار كردند، آيه فوق نازل شد