به اين ترتيب آنها نه تنها آئين توحيدى مسيح را رعايت نكردند و آن را با انواع شرك آلودند، بلكه حق آن رهبانيتى را كه خودشان ابداع كرده بودند نيز رعايت ننمودند، و به نام زهد و رهبانيت دامها بر سر راه خلق خدا گستردند، و ديرها را مركز انواع فساد نمودند، و ناهنجاريهايى را در آئين مسيح ع به وجود آوردند.

مطابق اين تفسير" رهبانيت" جزء آئين مسيح نبود، بلكه پيروانش بعد از او آن را ابداع كردند، و در آغاز چهره معتدل و ملايمى داشت، اما بعدا به انحراف گرائيد و سر از مفاسد بسيارى در آورد.

اما طبق تفسير ديگرى نوعى رهبانيت و زهد در آئين مسيح بود، آنچه پيروان مسيح بعد از او بدعت گذاردند نوع ديگرى از رهبانيت بود كه هرگز خداوند براى آنها مقرر نداشته بود [1]

[1] تفسير اول طبق منقطع بودن استثناء است و تفسير دوم بر طبق متصل بودن آن (دقت كنيد) اين نكته نيز قابل توجه است كه اگر رهبانيت عطف بر رافت و رحمت باشد آن چنان كه در متن برگزيده‌ايم منظور از جعل آن در قلوب همان تمايل قلبى آنان به اين مساله است در حالى كه منظور از" ما كتبناها" اين است كه مساله رهبانيت به صورت يك حكم الهى در آئين مسيح نبود هر چند علاقه به آن را خداوند در دل آنها افكنده بود بنا بر اين منافاتى با جمله" ابتدعوها" ندارد.