مى‌فرمايد: وَ لا تَأْخُذْكُمْ بِهِما رَأْفَةٌ فِي دِينِ اللَّهِ‌" مبادا در اجراى حد و انجام فرمان خدا در مورد آنها گرفتار رافت شويد، و حكم خدا را به دست فراموشى بسپاريد" (نور- 2).

مساله رافت و رحمت پيروان راستين مسيح چيزى نيست كه تنها در اين آيه به آن اشاره شده باشد، بلكه در آيه 82 مائده نيز مى‌خوانيم: وَ لَتَجِدَنَّ أَقْرَبَهُمْ مَوَدَّةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ قالُوا إِنَّا نَصارى‌ ذلِكَ بِأَنَّ مِنْهُمْ قِسِّيسِينَ وَ رُهْباناً وَ أَنَّهُمْ لا يَسْتَكْبِرُونَ‌" نزديك‌ترين دوستان را به مؤمنان (از غير مسلمانان) كسانى مى‌يابى كه مى‌گويند مسيحى هستيم، اين به خاطر آن است كه در ميان آنها افرادى عالم، و تارك دنيا، هستند، و آنها (در برابر حق) تكبر نمى‌ورزند".

گرچه اين آيه بيشتر ناظر به مسيحيان حبشه و شخص" نجاشى" است كه به مسلمانان پناه دادند، و با مهر و محبت خاصى به آنها رفتار كردند، ولى به طور كلى اشاره‌اى به رافت و رحمت و عواطف مثبت به مسيحيان راستين دارد، البته نه آن گرگان خونخوار و ديوان آدم‌نمايى كه در عصر ما نام مسيحيت را بر خود گذارده، و دنيا را به خاك و خون و غارت و چپاول كشيده‌اند! سپس مى‌افزايد:" در قلوب آنها علاقه به رهبانيتى افكنديم كه آن را ابداع كرده بودند و ما آن را بر آنها مقرر نداشته بوديم، هدفشان جلب خشنودى خدا بود ولى حق آن را رعايت نكردند، لذا ما به كسانى از آنها كه ايمان آوردند پاداش داديم، ولى بسيارى از آنها فاسق و گنهكارند" (وَ رَهْبانِيَّةً ابْتَدَعُوها ما كَتَبْناها عَلَيْهِمْ إِلَّا ابْتِغاءَ رِضْوانِ اللَّهِ فَما رَعَوْها حَقَّ رِعايَتِها فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ فاسِقُونَ‌) [1]

[1] در تركيب اين آيه و معنى آن گفتگوى زيادى ميان مفسران است، بعضى آن را عطف بر" رافت و رحمت" دانسته‌اند، و كلمه" حب" را قبل از" رهبانيت" در تقدير گرفته‌اند، چرا كه رهبانيت چيزى نيست كه در قلب باشد بلكه حب و علاقه آن در قلب است، و جمعى آن را منصوب به فعل مضمرى دانسته‌اند كه" ابتدعوها" آن را تفسير مى‌كند، و در تقدير چنين است:" ابتدعوها رهبانية ابتدعوها" و در مورد" الا ابتغاء رضوان اللَّه" نيز دو نظر است نخست اينكه استثناء منقطع باشد و مفهومش اين است" و لكنهم ابتدعوها ابتغاء رضوان اللَّه" ديگر اينكه استثناى متصل بوده باشد و مفهومش اين است كه ما نوعى از رهبانيت را بر آنها مقرر داشته بوديم كه هدف در آن جلب رضاى خدا بود اما آنها رهبانيت را به نوع ديگرى تحريف كردند كه بر خلاف رضاى حق بود، به نظر مى‌رسد كه تفسير اول در هر دو مورد مناسبتر است (دقت كنيد).