كسى است كه آيات روشن بر بنده خود نازل كرده است، تا شما را از ظلمتهاى شرك و جهل و نادانى، به ايمان و توحيد و علم، رهنمون گردد، و خداوند نسبت به شما رءوف و مهربان است" (هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ عَلى‌ عَبْدِهِ آياتٍ بَيِّناتٍ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ إِنَّ اللَّهَ بِكُمْ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ‌).

جمعى" آيات بينات" را در اينجا به همه" معجزات" تفسير كرده‌اند، و گروهى به قرآن، ولى مفهوم آيه گسترده است و همه اينها را شامل مى‌شود، هر چند تعبير به" نازل كردن" مناسب قرآن است، همان قرآنى كه پرده‌هاى ظلمت كفر و ضلالت و نادانى را مى‌درد، و آفتاب ايمان و آگاهى را در درون جان انسان طالع مى‌كند.

تعبير به" رءوف رحيم" اشاره لطيفى به اين حقيقت است كه اين دعوت مؤكد و پرشور الهى به سوى ايمان و انفاق مظهرى از مظاهر رحمت الهيه است كه به سراغ همه شما آمده، و تمام بركاتش در اين جهان و جهان ديگر عائد خودتان مى‌شود.

در اينكه آيا ميان" رءوف" و" رحيم" تفاوتى هست يا نه؟ و اين تفاوت چگونه است؟ در ميان مفسران گفتگو است، و مناسبتر از همه اين است كه" رءوف" اشاره به محبت و لطف خاصش نسبت به مطيعان است در حالى كه" رحيم" اشاره به رحمت او در مورد عاصيان است.

بعضى نيز گفته‌اند" رأفت" در مورد رحمت قبل از ظهور آن گفته مى‌شود اما" رحمت" تعبيرى است كه بعد از ظهور بر آن اطلاق مى‌گردد.