پرداخته، مى‌افزايد:" براى خدا است مالكيت و حاكميت آسمانها و زمين" (لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌).

او است كه زنده مى‌كند و مى‌ميراند" (يُحْيِي وَ يُمِيتُ‌).

" و بر هر كار توانا است" (وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ).

مالكيت خداوند نسبت به عالم هستى مالكيت اعتبارى و تشريعى نيست، بلكه مالكيت حقيقى و تكوينى است، يعنى او به همه چيز احاطه دارد و همه جهان در قبضه قدرت او، و تحت اراده و فرمان او است، لذا به دنبال آن سخن از زنده كردن و ميراندن و توانايى بر هر چيز به ميان آمده است.

و به اين ترتيب تا به اينجا شش وصف از اوصاف او در اين دو آيه بيان شده است.

تفاوت" عزت" و" قدرت" در اين است كه عزت بيشتر توجه به درهم شكستن مدافع دارد، و قدرت توجه به ايجاد اسباب، بنا بر اين دو وصف مختلف محسوب مى‌شوند، هر چند در ريشه توانايى با هم مشتركند (دقت كنيد).

مساله زنده كردن و ميراندن (احياء و اماته) در بسيارى از آيات قرآن مطرح شده است، و در حقيقت اين دو موضوع از موضوعاتى است كه اسرار پيچيده آن بر هيچكس روشن نيست، نه كسى به درستى از حقيقت حيات با خبر است؟ و نه حقيقت مرگ را كسى مى‌داند بلكه آنچه از اين دو مى‌دانيم آثار آنها است، و عجب اينكه از همه چيز نزديكتر به ما حيات و زندگى ما است، در عين حال حقيقت و اسرار آن از همه چيز مخفى‌تر است! قابل توجه اينكه جمله" يحيى و يميت" به صورت فعل مضارع دليل بر استمرار مساله حيات و مرگ در طول همه زمانها است، و اطلاق اين دو نه تنها شامل حيات و مرگ انسان در اين جهان مى‌شود كه شامل هر گونه حيات و مرگ، از عالم فرشتگان گرفته تا موجودات زنده ديگر و حيوانات و گياهان،