از روى آن برداشته، مى‌گويد:" آنچه محمد ص آورده قرآن كريم است" (إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ‌).

و به اين ترتيب به مشركان لجوج كه پيوسته اصرار داشتند اين آيات نوعى از كهانت است، و يا العياذ باللَّه سخنانى است جنون‌آميز، يا همچون اشعار شاعران، يا از سوى شياطين است، پاسخ مى‌گويد كه اين وحى آسمانى است و سخنى است كه آثار و عظمت و اصالت از آن ظاهر و نمايان است، و محتواى آن حاكى از مبدأ نزول آن مى‌باشد و آن چنان اين موضوع عيان است كه حاجت به بيان نيست.

توصيف" قرآن" به" كريم" (با توجه به اينكه" كرم" در مورد خداوند به معنى احسان و انعام، و در مورد انسانها به معنى دارا بودن اخلاق و افعال ستوده، و به طور كلى اشاره به محاسن بزرگ است‌ [1]) نيز اشاره به زيبائيهاى ظاهرى قرآن از نظر فصاحت و بلاغت الفاظ و جمله‌ها و هم اشاره به محتواى جالب آن است، چرا كه از سوى خدايى نازل شده كه مبدأ و منشا هر كمال و جمال و خوبى و زيبايى است.

آرى هم گوينده قرآن كريم است، و هم خود قرآن، و هم آورنده آن، و هم اهداف قرآن كريم است.

در همان" لوح محفوظ"" در علم خدا" كه از هر گونه خطا و تغيير و تبديل محفوظ است. بديهى است كتابى كه از چنان مبدءى سرچشمه مى‌گيرد و نسخه اصلى آن در آنجا است از هر گونه دگرگونى و خطا و اشتباه مصون است.

[1]" راغب" در" مفردات" ماده" كرم".