اين جمله ممكن است اشاره به همسران مؤمنان در اين دنيا باشد كه خداوند آفرينش تازه‌اى در قيامت به آنها مى‌دهد، و همگى در نهايت جوانى و طراوت و جمال و كمال ظاهر و باطن وارد بهشت مى‌شوند كه طبيعت بهشت طبيعت تكامل و خروج از هر گونه نقص و عيب است.

و اگر منظور حوريان باشد خداوند آنها را آفرينش نوينى بخشيده به گونه‌اى كه هرگز گرد و غبار پيرى و ناتوانى بر دامان آنها نمى‌نشيند. ممكن است كه تعبير به انشاء، اشاره به هر دو نيز بوده باشد.

" عرب" جمع" عروبة" (بر وزن ضرورة) به معنى زنى است كه وضع حالش حكايت از محبتش نسبت به همسر و مقام عفت و پاكيش مى‌كند، زيرا" اعراب" (بر وزن اظهار) به همان معنى آشكار ساختن است، اين واژه به معنى فصيح و خوش سخن بودن نيز مى‌آيد، و ممكن است هر دو معنى در آيه جمع باشد.

وصف ديگرشان اينكه" آنها هم سن و سال با همسرانشان هستند و همگى در خوبى و جمال ظاهر و باطن همانندند و يك از يك بهتر" (أَتْراباً).

[1] روح المعانى جلد 27 صفحه 123- ضمنا بايد توجه داشت كه اين حالت، با فاء تفريع، عطف بر آيه قبل شده است.