طبق اين دو آيه گروه زيادى از مقربان از امتهاى پيشينند، و تنها كمى از آنها از امت محمد ص مى‌باشند.

ممكن است در اينجا اين سؤال پيش بيايد كه چگونه اين مساله با اهميت فوق العاده امت اسلامى سازگار است، با اينكه خدا آنها را بهترين امت خطاب كرده و فرموده:" كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ" ... (آل عمران 110).

پاسخ اين سؤال با توجه به دو نكته روشن مى‌شود: نخست اينكه منظور از مقربان همان سابقون و پيشگامان در ايمانند، مسلم است كه در امت اسلامى پيشگامان در پذيرش اسلام در صدر اول گروه اندكى بودند كه نخستين آنها از مردان على ع و از زنان خديجه بود در حالى كه كثرت پيامبران پيشين و تعداد امتهاى آنها و وجود پيشگامان در هر امت، سبب مى‌شود كه آنها از نظر تعداد فزونى يابند.

ديگر اينكه كثرت عددى دليل بر كثرت كيفى نيست، و به تعبير ديگر ممكن است تعداد سابقون اين امت كمتر باشند ولى از نظر مقام بسيار برتر، همانگونه كه در ميان خود پيامبران نيز تفاوت است: تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ‌" ما بعضى از رسولان را بر بعض ديگرى برترى داديم" (بقره- 253).

ذكر اين نكته نيز لازم به نظر مى‌رسد كه ممكن است بعضى از مؤمنان در زمره پيشگامان در ايمان نباشند، اما داراى صفات و ويژگيهاى ديگرى باشند كه آنها را همرديف سابقون قرار مى‌دهد و از نظر پاداش و اجر همرديف آنها هستند، لذا در بعضى از روايات از امام باقر ع چنين نقل شده كه فرمود:

نحن السابقون السابقون و نحن الآخرون:

" ما پيشگامان پيشگام، و ما آخرون هستيم" [1]

[1] تفسير صافى ذيل آيات مورد بحث.