[سوره القمر (54): آيات 4 تا 8]

وَ لَقَدْ جاءَهُمْ مِنَ الْأَنْباءِ ما فِيهِ مُزْدَجَرٌ (4) حِكْمَةٌ بالِغَةٌ فَما تُغْنِ النُّذُرُ (5) فَتَوَلَّ عَنْهُمْ يَوْمَ يَدْعُ الدَّاعِ إِلى‌ شَيْ‌ءٍ نُكُرٍ (6) خُشَّعاً أَبْصارُهُمْ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْداثِ كَأَنَّهُمْ جَرادٌ مُنْتَشِرٌ (7) مُهْطِعِينَ إِلَى الدَّاعِ يَقُولُ الْكافِرُونَ هذا يَوْمٌ عَسِرٌ (8)

ترجمه:

4- به اندازه كافى براى انزجار از بديها اخبار (انبيا و امتهاى پيشين) به آنها رسيده است.

5- اين آيات، حكمت بالغه الهى است اما انذارها (براى افراد لجوج) مفيد نيست.

6- بنا بر اين از آنها روى گردان و روزى را به يادآور كه دعوت كننده الهى مردم را به امر وحشتناكى دعوت مى‌كند (دعوت به حساب اعمال).

7- آنها از قبرها خارج مى‌شوند در حالى كه چشمهايشان از وحشت به زير افتاده و (بى هدف) همچون ملخهاى پراكنده به هر سو مى‌دوند! 8- در حالى كه (بر اثر وحشت و اضطراب) به سوى اين دعوت كننده گردن مى‌كشند و كافران مى‌گويند امروز روز سخت و دردناكى است.