باز در اينجا از بندگان اقرار مى‌گيرد كه" كدامين نعمت از نعمتهاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد"؟ (فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ‌).

چرا كه اين قانون يعنى جزاى احسان به احسان خود نعمتى است بزرگ از ناحيه خداوند بزرگ، و نشان مى‌دهد كه پاداش او در برابر اعمال بندگان نيز درخور كرم او است نه درخور اعمال آنها، تازه اگر آنها عملى دارند و اطاعتى مى‌كنند آنهم به توفيق و لطف خدا است و بركاتش نيز به خودشان مى‌رسد.

نكته: نيكى پاداش نيكى است‌

آنچه در آيه فوق خوانديم" هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلَّا الْإِحْسانُ‌" يك قانون عمومى در منطق قرآن است كه خدا و خلق و همه بندگان را شامل مى‌شود.

عموميت اين قانون به همه مسلمانان تعليم مى‌دهد كه هر نيكى را از هر كسى باشد جبران كنند، و به گفته امام صادق ع جبران آن نيست كه همانندش را انجام دهند، بلكه بايد برتر باشد، و گرنه آنكه ابتدا به احسان كرده است برترى خواهد داشت! در مورد اعمال ما در پيشگاه خداوند مساله شكل ديگرى به خود مى‌گيرد، چرا كه طرف خداوند كريمى است كه امواج رحمتش سرتاسر عالم هستى را فرا گرفته، و اكرام و انعامش شايسته ذات او است، نه هموزن اعمال بندگان، بنا بر اين جاى تعجب نيست كه در تاريخ امم كرارا مى‌خوانيم كه افرادى با انجام كار كوچكى از روى اخلاص مشمول عنايات بزرگى شده‌اند، از جمله اينكه:

بعضى از مفسران نقل كرده‌اند" يكى از مسلمانان پير زن كافرى را ديد كه دانه‌هايى براى پرندگان در وقت زمستان مى‌پاشيد، به او گفت از امثال تو