سپس از آسمان به زمين مى‌آيد و مى‌فرمايد:" خداوند زمين را براى زندگى انسانها آفريد" (وَ الْأَرْضَ وَضَعَها لِلْأَنامِ‌).

" انام" را بعضى به معنى" انسانها" و بعضى به معنى" انس و جن" و گاه آن را به معنى" هر موجود ذى روح" تفسير كرده‌اند.

البته جمعى از ارباب لغت و مفسران آن را به مطلق" خلق" نيز تفسير كرده‌اند ولى قرائن موجود و خطابهاى سوره كه متوجه انس و جن است نشان مى‌دهد كه منظور از آن در اينجا همان انس و جن است.

آرى اين كره خاكى كه در اينجا به عنوان يك موهبت مهم الهى ذكر شده و در آيات ديگر از آن به عنوان" مهاد" (گهواره) ياد كرده، قرارگاه مطمئن و آرام و آماده‌اى است كه براى غالب ما اهميتش در حالت عادى درك نمى‌شود، اما هنگامى كه يك زمين لرزه كوچك همه چيز را به هم مى‌ريزد، و يا يك آتشفشان، شهرى را زير مواد مذاب و دود آتش دفن مى‌كند، به اين حقيقت پى مى‌بريم كه اين زمين آرام چه نعمت و بركتى است، مخصوصا اگر به آنچه دانشمندان در باره سرعت حركت زمين به دور خود، و به دور آفتاب، گفته‌اند بينديشيم اهميت اين آرامش در عين حركت سريع و سرسام‌آورش، نه يك حركت بلكه انواع مختلف حركت، روشنتر مى‌شود [1] تعبير به" وضع" در مورد زمين در برابر" رفع" در مورد" آسمان" علاوه بر لطف خاصى كه در اين مقابله است اشاره پر معنايى به تسليم بودن زمين و منابع آن در مقابل انسان است، همانگونه كه در آيه 15 سوره ملك مى‌خوانيم: هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ ذَلُولًا فَامْشُوا فِي مَناكِبِها وَ كُلُوا مِنْ رِزْقِهِ‌

[1] سرعت حركت زمين را به دور خورشيد (حركت انتقالى) 35 كيلومتر در ثانيه! ذكر كرده‌اند، و سرعت سير آن را به گرد خود در حدود 1600 كيلومتر در ساعت (در مناطق استوايى) است.