تفسير:

آسمان را برافراشت و براى هر چيز ميزانى قرار داد

اين آيات همچنين ادامه بيان نعمتهايى است كه در آيات پيشين آمده بود، و چنان كه گفتيم در آن آيات به پنج نعمت بزرگ كه از مهمترين مواهب الهى است اشاره شده، بنا بر اين در نخستين آيه مورد بحث به ششمين نعمت كه نعمت آفرينش آسمان است اشاره كرده، مى‌فرمايد:" خداوند آسمان را برافراشت" (وَ السَّماءَ رَفَعَها).

" آسمان" در اين آيه خواه به معنى" جهت بالا" باشد يا" كواكب آسمانى" و يا" جو زمين" (يعنى قشر عظيم هوايى كه گرداگرد اين كره را فرا گرفته و همچون سپرى از زمين در مقابل اشعه زيانبار كيهانى و سنگهاى آسمانى حفظ مى‌كند، و نيز گرماى آفتاب و رطوبت برخاسته از دريا را براى تشكيل ابرها و نزول باران در خود نگاه مى‌دارد) هر كدام باشد موهبتى است بزرگ و نعمتى است بى نظير، چرا كه بدون آن زندگى كردن براى انسان محال است و يا ناقص.

آرى نور و روشنايى كه مايه گرما و هدايت و حيات و حركت است از سوى آسمان مى‌آيد، باران از طريق آسمان مى‌بارد، و نزول وحى نيز از آسمان است.

(در اين صورت آسمان مفهوم اعم از مادى و معنوى دارد).

از همه اينها گذشته اين آسمان برافراشته با تمام مفاهيمش آيت عظيمى از آيات خدا است، و در طريق معرفتش به انسانها بهترين كمك را مى‌كند، و هنگامى كه" اولو الالباب" در آن مى‌انديشند بى اختيار مى‌گويند رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلًا:" پروردگارا اين دستگاه با عظمت را بيهوده نيافريده‌اى" (آل عمران- 191).

سپس به سراغ نعمت هفتم مى‌رود، و مى‌فرمايد:" خداوند ميزان را قرار