آن چنان آرامشى كه در ميان انبوه دشمنان در نقطه دور دستى از شهر و ديار خود، در ميان سلاحهاى آماده آنها، با نداشتن اسلحه كافى (چون براى زيارت آمده بودند نه براى جنگ) ترس و وحشتى به دل راه نمى‌دادند، و همچون كوه استوار و پا بر جا ايستاده بودند.

و اين دومين موهبت الهى نسبت به آنها بود.

اصولا الطاف خاص و امدادهاى الهى شامل حال كسانى مى‌شود كه داراى خلوص نيت و صدق و صفاى باطن باشند.

لذا در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم:

ان العبد المؤمن الفقير ليقول يا رب ارزقنى حتى افعل كذا و كذا من البر و وجوه الخير، فاذا علم اللَّه عز و جل ذلك منه بصدق نيته كتب اللَّه له من الاجر مثل ما يكتب له لو عمله، ان اللَّه واسع كريم:

" بنده مؤمن فقير گاهى مى‌گويد:" خداوندا! به من روزى ده تا چنين و چنان از كارهاى خير و نيك انجام دهم، هر گاه خداوند صدق نيت از او بداند همان پاداشى را براى او مى‌نويسد كه اگر توانايى داشت انجام مى‌داد، چرا كه خداوند داراى رحمت واسعه و كريم است" [1] و در پايان اين آيه به سومين موهبت اشاره كرده مى‌فرمايد:" و فتح نزديكى به عنوان پاداش نصيب آنها فرمود" (وَ أَثابَهُمْ فَتْحاً قَرِيباً).

آرى اين فتح كه به گفته اكثر مفسران" فتح خيبر" بود (هر چند بعضى آن را فتح مكه شمرده‌اند) سومين پاداش الهى براى اين مؤمنان ايثارگر بود.

تعبير به" قريبا" تاييدى است بر اينكه منظور" فتح خيبر" است، زيرا اين فتح در آغاز سال هفتم هجرت به فاصله چند ماه بعد از ماجراى حديبيه تحقق‌

[1]" بحار الانوار" جلد 70 صفحه 199.