قرائن موجود در آيه نيز گواهى مى‌دهد كه" لمم" به معنى گناهانى است كه احيانا از انسان سر مى‌زند، سپس متوجه مى‌شود و آن را ترك مى‌گويد، زيرا استثناء" لمم" از" كبائر" (با توجه به اينكه ظاهر استثناء، استثناء متصل است) گواهى است بر اين معنا.

بعلاوه در جمله بعد قرآن مى‌گويد:" آمرزش پروردگار تو گسترده است" (إِنَّ رَبَّكَ واسِعُ الْمَغْفِرَةِ).

اين نيز دليلى است بر اينكه گناهى از او سر زده كه نياز به غفران پروردگار دارد، نه تنها قصد و نيت و نزديك شدن به گناه بى آنكه آن را مرتكب شده باشد.

به هر حال منظور اين است كه نيكوكاران ممكن است لغزشى داشته باشند، ولى گناه بر خلاف طبع و سجيه آنهاست، روح و قلب آنها همواره پاك است و آلودگيها جنبه عرضى دارد، و لذا به محض ارتكاب گناه پشيمان مى‌شوند و از خدا تقاضاى بخشش مى‌كنند، چنان كه در آيه 201 اعراف مى‌خوانيم:

إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ‌:

" پرهيزگاران هنگامى كه گرفتار وسوسه‌هاى شيطانى كه پيرامون وجود آنها در گردش است مى‌شوند به ياد خدا مى‌افتند و بينا مى‌گردند (و توبه مى‌كنند)".

نظير همين معنى در آيه 135 سوره" آل عمران" نيز آمده است كه در توصيف" متقين" و" محسنين" مى‌فرمايد: وَ الَّذِينَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ‌:" آنها كسانى هستند كه وقتى مرتكب عمل زشتى شوند، يا به خود ستمى كنند بياد خدا مى‌افتند و براى گناهانشان آمرزش مى‌طلبند".

اينها همه گواه بر تفسيرى است كه براى" لمم" گفته شد.

در اينجا با حديث ديگرى از امام صادق ع اين بحث را پايان مى‌دهيم‌