خداست آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است" (وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ‌).

مالكيت مطلقه در عالم هستى از آن او است، و نيز حاكميت مطلقه از آن او، و به همين دليل تدبير عالم هستى نيز به دست او است، و چون چنين است جز او شايسته عبوديت و شفاعت نيست.

هدف بزرگ او از اين آفرينش گسترده اين است كه انسان يعنى گل سرسبد عالم هستى را با برنامه‌هاى تكوينى و تشريعى و تعليم و تربيت انبياء در مسير تكامل پيش برد.

لذا در پايان آيه به عنوان نتيجه اين مالكيت مى‌فرمايد:" غرض اين است كه بدكاران را به خاطر اعمال بدشان كيفر دهد، و نيكوكاران را در برابر اعمال نيكشان پاداش" (لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَساؤُا بِما عَمِلُوا وَ يَجْزِيَ الَّذِينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى‌) [1]

" كبائر" جمع كبيره و" اثم" در اصل به معنى عملى است كه انسان را

[1]" لام" در" ليجزى"" لام غايت" است، بنا بر اين جزا و كيفر غايت و هدف آفرينش است، هر چند بعضى آن را متعلق به" اعلم" در آيه قبل دانسته، و جمله" وَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ‌" را معترضه مى‌دانند، ولى اين احتمال بعيد به نظر مى‌رسد.