نقل شده مى‌خوانيم: و لا تجعل الدنيا اكبر همنا و لا مبلغ علمنا:" خداوندا دنيا را بزرگترين مشغوليات فكرى ما و نهايت علم و آگاهى ما قرار مده" [1] پايان آيه اشاره به اين حقيقت است كه خداوند هم گمراهان را به خوبى مى‌شناسد و هم هدايت يافتگان را، يكى را مشمول غضبش و ديگرى را مشمول لطفش مى‌سازد، و در قيامت هر كدام را بر طبق اعمالشان جزا خواهد داد.

نكته: سرمايه دنيا پرستان‌

قابل توجه اينكه در آيات فوق در عين اينكه براى دنيا پرستان علمى قائل شده آنها را گمراه مى‌شمرد، اين دليل بر آن است كه از ديدگاه قرآن علومى كه هدف نهائيش تنها وصول به ماديات باشد، و در ما وراى آن هدفى والاتر تعقيب نكند علم نيست، ضلالت و گمراهى است، و اتفاقا تمام بدبختيهايى كه در دنياى امروز وجود دارد، تمام جنگها و خونريزيها ظلمها و تجاوزها، فسادها و آلودگيها، از همين علوم ضلالت آفرين سرچشمه مى‌گيرد، از كسانى كه مبلغ و منتهاى علمشان همان حيات دنياست، و افق ديدشان از نيازهاى حيوانيشان فراتر نمى‌رود! آرى تا علم ابزارى براى اهداف والاترى نشود جهل است، و تا سرچشمه نور ايمان و وسيله‌اى در مسير آن نگردد ضلال است.

[1] اين دعا بدون اشاره به اينكه مربوط به اعمال ماه شعبان است در" مجمع البيان" و بعضى ديگر از تفاسير، ذيل آيه مورد بحث نيز آمده است.