2- در بخش ديگرى از اين سوره از معراج پيامبر سخن گفته، و گوشه‌هايى از آن را با عباراتى كوتاه و پر معنى مجسم مى‌كند كه آن نيز رابطه مستقيمى با وحى دارد.

3- سپس به خرافات مشركان در زمينه بتها، و عبادت فرشتگان، و امور ديگرى كه جز از روى هوا و هوس نبود، پرداخته و آنها را سخت در اين رابطه نكوهش مى‌كند، و از پرستش آنها بر حذر مى‌دارد، و با منطقى نيرومند اين معنى را اثبات مى‌نمايد.

4- در بخش ديگرى راه توبه را به روى اين منحرفين و عموم گنهكاران باز مى‌كند، و آنها را به" مغفرت واسعه" حق نويد مى‌دهد، و تاكيد مى‌كند كه هر كس مسئول اعمال خويش است و هيچكس بار گناه ديگرى را بر دوش نمى‌كشد.

5- براى تكميل اين اهداف در بخش ديگرى از اين سوره گوشه‌هايى از مساله" معاد" را منعكس مى‌سازد، و دليل روشنى براى اين مساله از آنچه در نشاه دنيا وجود دارد اقامه مى‌كند.

6- مطابق معمول اشاراتى به سرنوشت دردناك اقوام پيشين كه در طريق دشمنى با حق پافشارى و لجاج و عناد داشتند، (همچون اقوام عاد و ثمود و نوح و لوط) مى‌كند تا غافلان بيخبر را از اين طريق بيدار سازد.

7- و سرانجام سوره را با امر به سجده و عبادت براى پروردگار پايان مى‌بخشد.

از امتيازات اين سوره آيات كوتاه و آهنگ خاص اين آيات است، كه به مفاهيم آن نفوذ عميقى مى‌دهد، و قلب و روح خفتگان را بيدار كرده، همراه خود به آسمانها مى‌برد.

ضمنا نامگذارى اين سوره به" النجم" به خاطر نخستين آيه اين سوره است.