الْخالِقُونَ‌) [1] اين عبارت كوتاه و فشرده در حقيقت اشاره به" برهان معروف عليت" است كه در فلسفه و كلام براى اثبات وجود خداوند آمده است، و آن اينكه عالمى كه در آن زندگى مى‌كنيم بدون شك حادث است (زيرا دائما در حال تغيير است، و آنچه در حال تغيير و دگرگونى است معرض حوادث است، و چيزى كه معرض حوادث است محال است قديم و ازلى باشد).

اكنون اين سؤال پيش مى‌آيد كه اگر حادث است از پنج حال بيرون نيست:

1- بدون علت به وجود آمده است.

2- خود علت خويشتن است.

3- معلولات جهان علت وجود آن هستند.

4- اين جهان معلول علتى است كه آنهم به نوبه خود معلول علت ديگرى است و تا بى نهايت پيش مى‌رود.

5- اين جهان مخلوق خداوند واجب الوجود است كه هستيش از درون ذات پاك او است.

باطل بودن چهار احتمال نخست معلوم است، زيرا.

وجود معلول بدون علت محال است، و گرنه هر چيز در هر شرائطى بايد به وجود آيد، در حالى كه چنين نيست.

[1] در تفسير اين آيه احتمالات ديگرى نيز داده شده است، از جمله اينكه مفاد آيه چنين است:" آيا آنها بى هدف آفريده شده‌اند، و هيچگونه برنامه و مسئوليتى ندارند"؟- گرچه اين معنى را جمعى از مفسران برگزيده‌اند، ولى با توجه به جمله دوم (أَمْ هُمُ الْخالِقُونَ‌) روشن مى‌شود كه منظور همان است كه در بالا گفته شد يعنى:" آيا آنها بدون علت آفريده شده‌اند يا خود علت خويشتنند"؟