كه با خدا بيعت مى‌كنند، و اين گونه كنايات در زبان عرب بسيار معمول است.

بنا بر اين كسانى كه اين جمله را چنين تفسير كرده‌اند كه" قدرت خدا ما فوق قدرت آنها است" يا" نصرت و يارى خدا برتر از نصرت و يارى مردم است" و امثال آن تناسبى با شان نزول آيه و مفاد آن ندارد، هر چند اين مطلب در حد ذات خود مطلب صحيحى است.

سپس مى‌افزايد:" هر كس نقض عهد و پيمان‌شكنى كند در حقيقت به زيان خود پيمان‌شكنى كرده و عهد خويش را شكسته" (فَمَنْ نَكَثَ فَإِنَّما يَنْكُثُ عَلى‌ نَفْسِهِ‌).

" و آن كس كه در برابر عهدى كه با خدا بسته وفادار بماند، و حق بيعت را اداء كند، خداوند پاداش عظيمى به او خواهد داد" (وَ مَنْ أَوْفى‌ بِما عاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْراً عَظِيماً) [1]" نكث" از ماده" نكث" (بر وزن مكث) به معنى باز گشودن و واتابيدن است، سپس در مورد پيمان‌شكنى و نقض عهد به كار رفته‌ [2] در اين آيه، قرآن مجيد به همه بيعت كنندگان هشدار مى‌دهد كه اگر بر سر پيمان و عهد خود بمانند پاداش عظيمى خواهند داشت، اما اگر آن را بشكنند زيانش متوجه خود آنها است، تصور نكنند به خدا ضررى مى‌رسانند،

[1] بايد توجه داشت كه" عليه" در آيه فوق بر خلاف معمول، به ضم" هاء" خوانده مى‌شود، و بعضى از مفسران در توجيه آن چنين گفته‌اند كه اين همان" هاء"" هو" است كه در اصل مضموم است، و بعد از حذف واو گاه مضموم مى‌آيد، مانند" له" و" عنه" و گاه بخاطر آنكه قبل از آن ياء است مكسور مى‌آيد، مانند" عليه" ولى چون در آيه مورد بحث بعد از آن لفظ" اللَّه" قرار گرفته مضموم خوانده شده تا با تفخيم" لام" در" اللَّه" سازگارتر باشد.

[2]" نكث" به فتح نون معنى مصدرى دارد و" نكث" به كسر نون معنى اسم مصدرى دارد.