به درازا مى‌كشد.

جالب توجه اينكه تعبير به" إِنَّا لَمُوسِعُونَ‌" (ما گسترش دهندگانيم) با استفاده از جمله اسميه و اسم فاعل دليل بر تداوم اين موضوع است و نشان مى‌دهد كه اين گسترش همواره وجود داشته، و هم چنان ادامه دارد، و اين درست همان چيزى است كه امروز به آن رسيده‌اند كه تمام كرات آسمانى و كهكشانها در آغاز در مركز واحدى جمع بوده (با وزن مخصوص فوق العاده سنگين) سپس انفجار عظيم و بى نهايت وحشتناكى در آن رخ داده، و به دنبال آن اجزاى جهان متلاشى شده، و به صورت كرات درآمده، و به سرعت در حالت عقب‌نشينى و توسعه است.

اما در مورد خلقت زمين و تعبير به" ماهدون" تعبير لطيفى است كه نشان مى‌دهد خداوند زمين را با تمام وسائل استراحت براى زندگى انسانها" ممهد" و آماده ساخته است، زيرا" ماهد" از ماده" مهد" به معنى گاهواره و يا هر محلى است كه براى استراحت آماده مى‌كنند، چنين محلى بايد آرام، مطمئن، محفوظ و گرم و نرم باشد و تمام اين شرائط در كره زمين حاصل است.

به فرمان الهى از يك سو سنگها نرم و تبديل به خاك شده، و از سوى ديگر صلابت كوه‌ها و پوسته سخت زمين آن را در برابر فشار جزر و مد مقاوم ساخته، از سوى سوم قشر هوايى كه گرداگرد آن را فرا گرفته، هم حرارت خورشيد را در خود نگهميدارد، و همچون لحاف بزرگى بر اين بستر گسترده افتاده، و هم سپر نيرومندى است در برابر هجوم سنگهاى آسمانى كه آنها را به محض ورود به قلمرو زمين آتش زده، خاكستر مى‌كند.

و به اين ترتيب تمام شرائط آسايش از سوى خداوند براى پذيرايى از انسان كه ميهمان خدا در اين كره خاكى است فراهم شده است.