وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِها وَ مِنْ آناءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَ أَطْرافَ النَّهارِ لَعَلَّكَ تَرْضى‌":

" قبل از طلوع آفتاب، و پيش از غروب آن، و همچنين در اثناء شب، و اطراف روز تسبيح و حمد پروردگارت را بجا آور تا خشنود شوى".

جمله‌ لَعَلَّكَ تَرْضى‌ نشان مى‌دهد كه اين عبادات و تسبيحات نقش مهمى در آرامش فكر و رضايت خاطر آدمى دارد، و به او در برابر حوادث سخت نيرو و توان مى‌بخشد.

اين نكته نيز قابل توجه است كه در آيه 49 سوره طور چنين آمده است‌ وَ مِنَ اللَّيْلِ فَسَبِّحْهُ وَ إِدْبارَ النُّجُومِ‌:" برخى از شب را تسبيح خدا كن و به هنگام پشت كردن ستارگان" [1] در حديث آمده است كه على ع فرمود:" أَدْبارَ السُّجُودِ" دو ركعت نافله‌اى است كه بعد از مغرب مى‌خوانند (توجه داشته باشيد نافله مغرب چهار ركعت است كه در اينجا فقط به دو ركعت آن اشاره شده) و" إِدْبارَ النُّجُومِ‌" دو ركعت نافله صبح است كه قبل از نماز صبح و به هنگام غروب ستارگان بجا مى‌آورند" [2] در روايتى نيز آمده است كه منظور از" أَدْبارَ السُّجُودِ" همان نماز وتر است كه در آخر شب انجام مى‌شود [3] به هر حال تفسير اول از همه مناسبتر به نظر مى‌رسد هر چند وسعت و گسترش‌

[1] بايد توجه داشت كه در اينجا" ادبار" (بر وزن اقبال) به معنى پشت كردن است، و در آيات مورد بحث" ادبار" بر وزن (ابزار) جمع" دبر" به معنى پشت مى‌باشد، بنا بر اين" ادبار السجود" به معنى بعد از سجده‌ها است، و" ادبار النجوم" به معنى هنگام پشت كردن ستارگان است.

[2]" مجمع البيان" ذيل آيات مورد بحث.

[3] همان مدرك.