نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 22 صفحه : 280
در اينجا به دو وصف از اوصاف آنها اشاره شده" اواب" و"
حفيظ".
" اواب" از ماده" اوب" (بر وزن ذوب) به معنى بازگشت است
كه ممكن است به معنى توبه از گناهان كوچك و بزرگ باشد، و يا بازگشت به طاعت او و
با توجه به اينكه" صيغه مبالغه" است نشان مىدهد كه بهشتيان پرهيزگارانى
هستند كه هر عاملى بخواهد آنها را از اطاعت خدا دور سازد فورا متوجه مىشوند و به
طاعت او باز مىگردند و از تقصيرات و غفلتهاى خود توبه مىكنند تا به مقام نفس
مطمئنه برسند.
" حفيظ" به معنى حافظ و نگاهدارنده است. آيا منظور حفظ عهد و
پيمانهاى الهى است كه از انسانها گرفته كه اطاعت او كنند و عبادت شيطان ننمايند.
(يس- 60) و يا حفظ و قوانين و حدود الهى؟، و يا به خاطر سپردن گناهان و ياد آورى
آن براى توبه و جبران؟ يا همه اينها؟
با توجه به اينكه اين حكم به صورت مطلق ذكر شده تفسير اخير كه جامعيت دارد
مناسبتر به نظر مىرسد.
***
و در ادامه اين اوصاف در آيه بعد به دو وصف ديگر آنها اشاره مىكند كه در
حقيقت توضيح و تفسيرى است براى اوصاف گذشته، مىفرمايد:" همان كسى كه از
خداوند رحمان در نهان بترسد و با قلبى توبه كار در محضر او حاضر شود" (مَنْ خَشِيَ الرَّحْمنَ بِالْغَيْبِ وَ جاءَ بِقَلْبٍ
مُنِيبٍ).
تعبير به ترسيدن از خدا در نهان، اشاره به اين است كه آنها با اينكه خدا را
هرگز با چشم نمىبينند از لابلاى آثارش و از طريق استدلال و برهان به او ايمان
مىآورند، ايمانى توأم با احساس مسئوليت كامل.
اين احتمال نيز وجود دارد كه منظور پنهان از چشم مردم است، آنها نه
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 22 صفحه : 280