وَ الْأَرْضِ وَ كانَ اللَّهُ عَلِيماً حَكِيماً).

اين سكينه چه بود؟

باز لازم است در اينجا به داستان" صلح حديبيه" بر گرديم و خود را در فضاى" حديبيه" و در جوى كه بعد از صلح پيدا شد تصور كنيم، تا به عمق مفهوم آيه آشنا گرديم.

پيامبر ص خوابى ديده بود- رويايى الهى و رحمانى- كه با يارانش وارد مسجد الحرام مى‌شوند، و به دنبال آن به عزم زيارت خانه خدا حركت كرد، غالب اصحاب فكر مى‌كردند تعبير اين خواب و رؤياى صالحه در همين سفر واقع مى‌شود، در حالى كه مقدر چيز ديگرى بود اين از يك سو.

از سوى ديگر مسلمانان محرم شده بودند و حيوانات قربانى با خود آورده بودند، اما بر خلاف انتظارشان توفيق زيارت خانه خدا نصيب آنها نشد و پيامبر ص دستور داد در همان حديبيه شتران قربانى را نحر كنند، و از احرام بيرون آيند، كارى كه براى آنها بسيار سخت و باورناكردنى بود، چرا كه آداب و سنن آنها و نيز دستورات اسلام ايجاب مى‌كرد تا مناسك عمره را انجام ندهند از احرام بيرون نيايند.

از سوى سوم در مواد صلحنامه حديبيه مطالبى كه پذيرش آن بسيار سنگين مى‌نمود، از جمله اينكه اگر كسى از قريش مسلمان شود و به مدينه پناه آورد مسلمانان او را به خانواده‌اش تحويل دهند، اما عكس آن لازم نيست! از سوى چهارم به هنگام تنظيم صلحنامه قريش حاضر نشدند كلمه" رسول اللَّه" كنار نام محمد ص باشد، و" سهيل" نماينده قريش با اصرار آن را حذف كرد، و حتى با نوشتن" بسم اللَّه الرحمن الرحيم" نيز موافقت نكرد، و اصرار داشت به جاى آن" بسمك اللهم" نوشته شود كه با سنت اهل مكه سازگار بود