سپس به بيان پاره‌اى از ايرادهاى بى اساس كفار و مشركان عرب پرداخته، از ميان آنها به دو ايراد اشاره مى‌كند:

نخست مى‌گويد:" بلكه آنها تعجب كردند كه پيامبرى انذارگر، از خود آنها آمده، و كافران گفتند: اين چيز عجيبى است"؟! (بَلْ عَجِبُوا أَنْ جاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ فَقالَ الْكافِرُونَ هذا شَيْ‌ءٌ عَجِيبٌ‌).

اين ايرادى است كه قرآن بارها به آن و پاسخ آن اشاره كرده، و تكرار آن نشان مى‌دهد كه از ايرادهاى اصلى كفار بوده كه همواره آن را تكرار مى‌كردند.

نه تنها به پيامبر اسلام ص كه به ساير پيامبران نيز همين ايراد را مى‌گرفتند، گاه مى‌گفتند: إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنا تُرِيدُونَ أَنْ تَصُدُّونا عَمَّا كانَ يَعْبُدُ آباؤُنا:" شما تنها انسانهايى مثل ما هستيد كه مى‌خواهيد ما را از آنچه نياكانمان مى‌پرستيدند باز داريد"! (ابراهيم- 10).

و گاه مى‌گفتند: ما هذا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يَأْكُلُ مِمَّا تَأْكُلُونَ مِنْهُ وَ يَشْرَبُ مِمَّا تَشْرَبُونَ‌:" اين انسانى همانند شما است، از آنچه مى‌خوريد، مى‌خورد و از آنچه شما مى‌نوشيد مى‌نوشد"! (مؤمنون- 33).

و گاه مى‌افزودند: لَوْ لا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَلَكٌ فَيَكُونَ مَعَهُ نَذِيراً:" چرا فرشته‌اى همراه او نازل نشده تا همراه او انذار كند"؟! (فرقان- 7).

ولى همه اينها بهانه‌هايى بود براى عدم تسليم در برابر حق.

قرآن در آيات مورد بحث پاسخى از اين ايراد نمى‌گويد، چرا كه بارها به آن پاسخ گفته است، كه اگر فرضا فرشته‌اى مى‌فرستاديم آن را به صورت بشر قرار مى‌داديم، يعنى رهبر و راهنماى انسان تنها مى‌تواند انسان باشد، تا از تمام دردها، نيازها، تمايلات، خواستها و مسائل زندگى او با خبر باشد، و از سوى ديگر بتواند در جنبه‌هاى عملى الگويى براى آنها گردد،