جالب اينكه در جمله اول مى‌گويد: آنها بر تو منت مى‌گذارند كه" اسلام" را پذيرفته‌اند و اين تاكيد ديگرى است بر اينكه آنها در ادعاى ايمان صادق نيستند بلكه ظاهرا اسلام را پذيرا شده‌اند.

ولى در ذيل آيه مى‌گويد:" اگر در دعوى خود راست مى‌گوئيد خداوند بر شما منت مى‌گذارد كه هدايتتان به" ايمان" كرده است".

به هر حال اين مساله مهمى است كه افراد كوته‌فكر غالبا تصورشان اين است كه با قبول ايمان، و انجام عبادات و طاعات، خدمتى به ساحت قدس الهى يا پيامبر ص و اوصياى او ع كرده‌اند، و به همين دليل انتظار پاداش دادند.

در حالى كه اگر نور ايمان به قلب كسى بتابد و اين توفيق نصيبش شود كه در سلك مؤمنان در آيد، بزرگترين لطف الهى شامل حال او شده است.

" ايمان" قبل از هر چيز درك تازه‌اى از عالم هستى به انسان مى‌دهد، حجابها و پرده‌هاى خود خواهى و غرور را كنار مى‌زند، افق ديد انسان را مى‌گشايد، و شكوه و عظمت بى مانند آفرينش را در نظر او مجسم مى‌كند.

سپس نور و روشنايى بر عواطف او مى‌پاشد و آنها را پرورش مى‌دهد، ارزشهاى انسانى را در او زنده مى‌كند، استعدادهاى والاى او را شكوفا مى‌سازد، علم و قدرت و شهامت و ايثار و فداكارى و عفو و گذشت و اخلاص به او مى‌دهد، و از موجودى ضعيف انسانى نيرومند و پر ثمر مى‌سازد.

دست او را گرفته و از مدارج كمال بالا مى‌برد، و به اوج قله افتخار مى‌رساند، او را هماهنگ با قوانين عالم هستى، و عالم هستى را در تسخير او قرار مى‌دهد.

آيا اين نعمتى است كه خداوند بر انسان ارزانى داشته يا منتى است كه انسان بر پيامبر خدا ص بگذارد؟!