مى‌گويد:

" اعراب باديه‌نشين گفتند: ايمان آورده‌ايم، به آنها بگو: شما ايمان نياورده‌ايد، بگوئيد اسلام آورده‌ايم، ولى هنوز ايمان وارد قلب شما نشده است"! (قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمانُ فِي قُلُوبِكُمْ‌).

طبق اين آيه تفاوت" اسلام" و" ايمان"، در اين است كه" اسلام" شكل ظاهرى قانونى دارد، و هر كس شهادتين را بر زبان جارى كند در سلك مسلمانان وارد مى‌شود، و احكام اسلام بر او جارى مى‌گردد.

ولى ايمان يك امر واقعى و باطنى است و جايگاه آن قلب آدمى است، نه زبان و ظاهر او.

" اسلام" ممكن است انگيزه‌هاى مختلفى داشته باشد، حتى انگيزه‌هاى مادى و منافع شخصى، ولى" ايمان" حتما از انگيزه‌هاى معنوى، از علم و آگاهى، سرچشمه مى‌گيرد، و همان است كه ميوه حيات بخش تقوى بر شاخسارش ظاهر مى‌شود.

اين همان چيزى است كه در عبارت گويايى از پيغمبر گرامى اسلام ص آمده است:

الاسلام علانية، و الايمان فى القلب:

" اسلام امر آشكارى است، ولى جاى ايمان دل است" [1] و در حديث ديگرى از امام صادق ع مى‌خوانيم:

الاسلام يحقن به الدم و تؤدى به الامانة، و تستحل به الفروج، و الثواب على الايمان:

با اسلام خون انسان محفوظ، و اداى امانت او لازم، و ازدواج با او حلال مى‌شود، ولى ثواب بر ايمان است" [2]

[1]" مجمع البيان" جلد 9 صفحه 138.

[2]" كافى" جلد 2" باب ان الاسلام يحقن به الدم" حديث 1 و 2.