ولى به گفته" فاضل مقداد" در" كنز العرفان" اين استدلال خطا است‌ [1] چرا كه قيام بر ضد امام معصوم موجب كفر است در حالى كه نزاع ميان مؤمنان تنها موجب فسق است نه كفر، و لذا قرآن مجيد در آيات فوق هر دو گروه را مؤمن و برادر دينى يكديگر ناميده است، به اين ترتيب احكام" اهل بغى" را نمى‌توان به اينگونه افراد تعميم داد.

متاسفانه در فقه بحثى پيرامون احكام اين گروه نيافتيم، ولى آنچه از آيه فوق به ضميمه قرائن ديگر مخصوصا اشاراتى كه در ابواب امر به معروف و نهى از منكر آمده است مى‌توان استفاده كرد" احكام" زير است:

الف- اصلاح در ميان گروه‌هاى متخاصم مسلمين يك امر واجب كفايى است.

ب- براى تحقق اين امر بايد نخست از مراحل ساده‌تر شروع كرد و به اصطلاح قاعده" الاسهل فالاسهل" را رعايت نمود، ولى چنانچه مفيد واقع نشود مبارزه مسلحانه و جنگ و قتال نيز جائز بلكه لازم است.

ج- خونهاى باغيان و متجاوزان كه در اين راه ريخته مى‌شود و اموالى از آنها كه از بين مى‌رود هدر است، زيرا به حكم شرع و انجام وظيفه واجب واقع شده است، و اصل در اينگونه موارد عدم ضمان است.

د- در مراحل اصلاح از طريق گفتگو اجازه حاكم شرع لازم نيست، اما در مرحله شدت عمل، مخصوصا آنجا كه منتهى به خونريزى مى‌شود بدون اجازه حكومت اسلامى و حاكم شرع جائز نيست، مگر در مواردى كه دسترسى به هيچوجه نباشد كه در اينجا عدول مؤمنين و افراد آگاه تصميم‌گيرى مى‌كنند.

ه- در صورتى كه طايفه باغى و ظالم خونى از" گروه مصلح" بريزد و يا

[1]" كنز العرفان فى فقه القرآن"" كتاب الجهاد"" باب انواع اخر من الجهاد"" جلد اول صفحه 386".