از آنچه گفته شد به خوبى مى‌توان درك كرد كه صلح حديبيه به راستى فتح و پيروزى بزرگى براى اسلام و مسلمين بود، و تعجب نيست كه قرآن مجيد از آن به عنوان" فتح مبين" ياد كند.

از اين گذشته قرائن متعدد ديگرى در دست است كه اين تفسير را تاييد مى‌كند.

1- جمله" فتحنا" به صورت فعل ماضى است نشان مى‌دهد كه اين امر به هنگام نزول آيات تحقق يافته بود، در حالى كه چيزى جز صلح حديبيه در كار نبود.

2- زمان نزول اين آيات كه در بالا اشاره شد و آيات ديگر اين سوره كه مدح مؤمنان و ذم منافقان و مشركان در ماجراى حديبيه مى‌كند مؤيد ديگرى بر اين معنى است.

آيه 27 اين سوره كه تاكيد بر" رؤياى صادقانه" پيامبر ص كرده مى‌گويد:" مسلما در آينده وارد مسجد الحرام در نهايت امنيت خواهيد شد، و به انجام مناسك عمره مى‌پردازيد" شاهد گويايى است بر اينكه اين سوره و محتواى آن بعد از حديبيه و قبل از فتح مكه بوده است.

3- در روايات متعددى" صلح حديبيه" به عنوان" فتح مبين" معرفى شده است از جمله:

در تفسير" جوامع الجوامع" آمده است: هنگامى كه پيامبر از حديبيه باز مى‌گشت (و سوره فتح نازل شد) يكى از اصحاب عرض كرد: ما هذا الفتح لقد صددنا عن البيت و صد هدينا:" اين چه فتحى است كه ما را از زيارت خانه خدا باز داشتند و جلوى قربانى ما را گرفتند"؟! پيامبر ص فرمود:

بئس الكلام هذا، بل هو اعظم الفتوح، قد رضى المشركون ان يدفعوكم عن بلادهم بالراع، و يسئلوكم القضية، و رغبوا اليكم فى الامان و قد رأوا منكم ما كرهوا!:

" بد سخنى گفتى، بلكه اين بزرگترين پيروزى ما بود كه مشركان راضى شدند بدون بر خورد خشونت آميز