خود به او فشار نياوريد كه اين به زيان شما است.

در دنباله آيه به يكى ديگر از مواهب بزرگ الهى به مؤمنان اشاره كرده مى‌فرمايد" لكن خداوند ايمان را محبوب شما قرار داده، و آن را در دلهايتان زينت بخشيده" (وَ لكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإِيمانَ وَ زَيَّنَهُ فِي قُلُوبِكُمْ‌).

" و به عكس كفر و فسق و گناه را منفور شما قرار داده است" (وَ كَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيانَ‌).

در حقيقت اين تعبيرات اشاره لطيفى است به قانون" لطف" آنهم" لطف تكوينى".

توضيح اينكه: وقتى شخص حكيم كارى را مى‌خواهد تحقق بخشد زمينه‌هاى آن را از هر نظر فراهم مى‌سازد، اين اصل در مورد هدايت انسانها نيز كاملا صادق است.

خدا مى‌خواهد همه انسانها- بى آنكه تحت برنامه جبر قرار گيرند- با ميل و اراده خود راه حق را بپويند، لذا از يك سو ارسال رسل مى‌كند، و انبيا را با كتابهاى آسمانى مى‌فرستد، و از سوى ديگر" ايمان" را محبوب انسانها قرار مى‌دهد، آتش عشق حق‌طلبى و حقجويى را در درون جانها شعله‌ور مى‌سازد، و احساس نفرت و بيزارى از كفر و ظلم و نفاق و گناه را در دلها مى‌آفريند.

و به اين ترتيب هر انسانى فطرتا خواهان ايمان و پاكى و تقوا است و بيزار از كفر و گناه.

ولى كاملا ممكن است در مراحل بعد اين آب زلالى كه از آسمان خلقت در وجود انسانها ريخته شده، بر اثر تماس با محيطهاى آلوده، صفاى خود را از دست دهد، و بوى نفرت‌انگيز گناه و كفر و عصيان گيرد.

اين موهبت فطرى انسانها را به پيروى از رسول خدا ص و تقدم نيافتن‌