2- بلند كردن صدا در كنار قبر پيامبر (ص)

جمعى از علماء و مفسران گفته‌اند: آيات مورد بحث همانگونه كه از بلند كردن صدا نزد پيامبر ص در زمان حياتش منع مى‌كند، بعد از وفاتش را نيز شامل مى‌شود [1] اگر منظور آنها شمول عبارت آيه است، ظاهر آيه مخصوص زمان حيات رسول اللَّه ص است، زيرا مى‌گويد:" صداى خود را برتر از صداى او نكنيد" و اين در حالى است كه پيامبر ص حيات جسمانى داشته باشد و سخن بگويد.

ولى اگر منظور مناط و فلسفه حكم است كه در اين گونه موارد روشن است و اهل عرف الغاى خصوصيت مى‌كنند، تعميم مذكور بعيد به نظر نمى‌رسد، زيرا مسلم است هدف در اينجا رعايت ادب و احترام نسبت به ساحت قدس پيامبر ص است، بنا بر اين هر گاه بلند كردن صدا در كنار قبر پيامبر ص نوعى هتك و بى احترامى باشد بدون شك جائز نيست، مگر اينكه به صورت اذان نماز، يا تلاوت قرآن، يا ايراد خطابه و امثال آن بوده باشد كه در اينگونه موارد، نه در حيات پيامبر ص ممنوع است و نه در ممات او.

در حديثى در اصول كافى از امام باقر ع در باره ماجراى وفات امام حسن مجتبى ع و ممانعتى كه از سوى" عايشه" در زمينه دفن آن حضرت در جوار پيامبر ص به عمل آمد و سر و صداهايى كه بلند شد مى‌خوانيم: امام حسين ع به آيه" يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا أَصْواتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِ‌" ...

استدلال فرمود، و از رسول خدا ص اين جمله را نقل كرد:

ان اللَّه حرم من المؤمنين امواتا ما حرم منهم احياء:

" خداوند آنچه را از مؤمنان در حال حيات تحريم كرده در حال مماتشان نيز تحريم كرده است‌ [2]

[1]" روح المعانى" جلد 26 صفحه 125.

[2]" اصول كافى" مطابق نقل" نور الثقلين" جلد 5 صفحه 80.