پيامبر ص خاموش است و در محضرش سخن مى‌گويند، در اينحالت نيز نبايد صدا را زياد بلند كنند.

جمع ميان اين معنى و معنى سابق نيز مانعى ندارد و با شان نزول آيه نيز سازگار است. و به هر حال ظاهر آيه بيشتر اين است كه دو مطلب متفاوت را بيان مى‌كند.

بديهى است اگر اينگونه اعمال به قصد توهين به مقام شامخ نبوت باشد موجب كفر است و بدون آن ايذاء و گناه.

در صورت اول علت حبط و نابودى اعمال روشن است، زيرا كفر علت حبط (از ميان رفتن ثواب عمل نيك) مى‌شود.

و در صورت دوم نيز مانعى ندارد كه چنين عمل زشتى باعث نابودى ثواب بسيارى از اعمال گردد، و ما سابقا در بحث" حبط" گفته‌ايم كه نابود شدن ثواب بعضى از اعمال به خاطر بعضى از گناهان خاص، بى مانع است، همانگونه كه نابود شدن اثر بعضى از گناهان به وسيله اعمال صالح نيز قطعى است، و دلائل فراوانى در آيات قرآن يا روايات اسلامى بر اين معنى وجود دارد، هر چند اين معنى به صورت يك قانون كلى در همه" حسنات" و" سيئات" ثابت نشده است، اما در مورد بعضى از" حسنات" و" سيئات" مهم، دلائلى نقلى وجود دارد و دليلى هم از عقل بر خلاف آن نيست‌ [1] در روايتى آمده است: هنگامى كه آيه فوق نازل شد" ثابت بن قيس" (خطيب پيامبر ص) كه صداى رسايى داشت گفت: من بودم كه صدايم را از صداى پيامبر ص فراتر مى‌كردم، و در برابر او بلند سخن مى‌گفتم، اعمال من نابود شد، و من اهل دوزخم!

[1] شرح بيشتر پيرامون مساله" حبط" را در جلد دوم صفحه 70 (ذيل آيه 217 سوره بقره) مطالعه فرمائيد.