به آنها دادند آنها تحت تاثير مجموع اين مسائل واقع شدند و به نبوت پيامبر اعتراف كردند.

آيات مورد بحث ناظر به سر و صداى آنها در پشت خانه پيامبر ص است.

شان نزول ديگرى ذكر كرده‌اند كه هم مربوط به آيه اول، و هم آيات بعد است، و آن اينكه: در سال نهم هجرت كه" عام الوفود" بود (سالى كه هيئتهاى گوناگونى از قبائل براى عرض اسلام يا عهد و قرار داد خدمت پيامبر ص آمدند) هنگامى كه نمايندگان قبيله" بنى تميم" خدمت پيامبر ص رسيدند ابو بكر به پيامبر ص پيشنهاد كرد كه" قعقاع" (يكى از اشراف قبيله) امير آنها گردد، و عمر پيشنهاد كرد،" اقرع بن حابس" (فرد ديگرى از آن قبيله) امير شود، در اينجا ابو بكر به عمر گفت: مى‌خواستى با من مخالفت كنى؟

عمر گفت: من هرگز قصد مخالفت نداشتم، در اين موقع سر و صداى هر دو در محضر پيامبر ص بلند شد، آيات فوق نازل گشت، يعنى نه در كارها بر پيامبر ص پيشى گيريد، و نه در كنار خانه پيامبر ص سر و صدا راه بيندازيد [1]

تفسير: آداب حضور پيامبر (ص)

چنان كه در محتواى سوره اشاره كرديم در اين سوره يك رشته از مباحث مهم اخلاقى و دستورات انضباطى نازل شده كه آن را شايسته نام" سوره اخلاق" مى‌كند، و در آيات مورد بحث كه در آغاز سوره قرار گرفته، به دو قسمت از اين‌

[1]" تفسير قرطبى" جلد 9 صفحه 6121، و تفسير فى ظلال القرآن جلد 7 صفحه 524، و سيره ابن هشام جلد 4 صفحه 206 به بعد (با تفاوتهايى) اين داستان را نقل كرده‌اند (اين حديث در صحيح بخارى نيز آمده است- صحيح بخارى جزء 6 صفحه 172 در تفسير سوره حجرات).