صالح در مورد هر يك از آنها مى‌رود، و با اين حال چگونه ممكن است خداوند وعده مغفرت و اجر عظيم را بدون قيد و شرط به همه آنها دهد، اعم از اينكه راه ايمان و صلاح را بپيمايند، يا از نيمه راه بر گردند و منحرف شوند.

اين نكته نيز قابل توجه است كه جمله" وَ الَّذِينَ مَعَهُ‌" (كسانى كه با او هستند) مفهومش همنشين بودن و مصاحبت جسمانى با پيامبر ص نيست، چرا كه منافقين هم داراى چنين مصاحبتى بودند، بلكه منظور از" معه" به طور قطع همراه بودن از نظر اصول ايمان و تقوى است.

بنا بر اين ما هرگز نمى‌توانيم از آيه فوق يك حكم كلى در باره همه معاصران و همنشينان پيامبر ص استفاده كنيم.

نكته‌ها:

1- داستان تنزيه صحابه!

معروف در ميان علما و دانشمندان اهل سنت اين است كه صحابه رسول اللَّه ص داراى اين امتياز خاص بر افراد ديگر از امت هستند كه همگى پاك و پاكيزه‌اند، و از آلودگيها بدورند، و ما حق انتقاد از هيچيك از آنها نداريم، و بد گويى از آنها مطلقا ممنوع است، حتى به گفته بعضى موجب كفر مى‌شود! و براى اثبات اين مقصود به آياتى از قرآن مجيد استناد كرده‌اند، از جمله آيه مورد بحث كه مى‌گويد:" خداوند به كسانى از آنها كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام داده‌اند وعده مغفرت و اجر عظيم داده است".

و همچنين به" آيه 100 سوره توبه" كه بعد از ذكر عنوان" مهاجرين" و" انصار" مى‌گويد: رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ‌:" خداوند از آنها خشنود، و آنها نيز از خدا خشنود شدند".

ولى هر گاه خود را از پيشداوريها تهى كنيم، قرائن روشنى در برابر ما