" سيما" در اصل به معنى علامت و هيئت است، خواه اين علامت در صورت باشد يا در جاى ديگر بدن، هر چند در استعمالات روزمره فارسى به نشانه‌هاى صورت و وضع ظاهرى چهره گفته مى‌شود.

به تعبيرى ديگرى" قيافه" آنها به خوبى نشان مى‌دهد كه آنها انسانهايى خاضع در برابر خداوند و حق و قانون و عدالتند، نه تنها در صورت آنها كه در تمام وجود و زندگى آنان اين علامت منعكس است.

گرچه بعضى از مفسران آن را به اثر ظاهرى سجده در پيشانى، و يا اثر خاك در محل سجده‌گاه تفسير كرده‌اند، ولى ظاهرا آيه مفهوم گسترده‌ترى دارد كه چهره اين مردان الهى را به طور كامل ترسيم مى‌كند.

بعضى نيز گفته‌اند: اين آيه اشاره به سجده‌گاه آنها در قيامت است كه همچون ماه به هنگام بدر مى‌درخشد! البته ممكن است پيشانى آنها در قيامت چنين باشد ولى آيه از وضع ظاهرى آنها در دنيا خبر مى‌دهد.

در حديثى از امام صادق ع نيز آمده است كه در تفسير اين جمله فرمود:

هو السهر فى الصلاة:" منظور بيدار ماندن در شب براى نماز خواندن است" (كه آثارش در روز در چهره آنها نمايان است‌ [1] البته جمع ميان اين معانى كاملا ممكن است.

به هر حال قرآن بعد از بيان همه اين اوصاف مى‌افزايد:" اين توصيف آنها (ياران محمد ص) در تورات است (ذلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْراةِ) اين حقيقتى است كه از پيش گفته شده و توصيفى است در يك كتاب بزرگ آسمانى كه از پيش از هزار سال قبل نازل شده است.

[1]" من لا يحضره الفقيه" و" روضة الواعظين" (مطابق نقل تفسير نور الثقلين جلد 5 صفحه 78).